want ik moest er goed uitzien natuurlijk. Je weet nooit waar ze je mee naar toe nemen. Ik had er al over gedroomd. Ik werd opgehaald in een tank en moest direct alle mooie kleren die ik had uittrekken en kreeg een afgrijselijk pak aan en leek sprekend op Kadaffi.
Daarna vertrokken we naar een weiland waar ik met de tank moest rijden om paaltjes heen, en elke keer wanneer ik een paaltje raakte moest ik iets uittrekken. Tjonge wat was ik blij dat dit een droom was, want als een ieder in het echt dat goddelijke lichaam kon zien, ongeveer zoals deze sharpei
kregen de psychiaters het druk met mensen die een posttraumatische stress eraan over gingen houden
Dus vanmorgen gedoucht, even bij de bloemist langs om iets leuks te halen voor de dames, want ja hun verrassen mij, maar ik verras liever hun. Bij Van Seijen was het weer pret, de telefoon ging daar en werkelijk waar als je geen last van je hart hebt dan krijg je het wel. Het ding staat zo hard dat ik direct aan de directrice Karina vroeg of deze telefoon voor doven en slechthorenden was. Ik kreeg het vriendelijke antwoord dat als ze mij aan zagen komen ze de telefoon direct harder zetten, omdat ik altijd zo'n lawaai heb. Tja wist natuurlijk direct mijn plek weer.
Daarna thuis gedoucht en een nieuw product op mijn gezicht gesmeerd. Ja top secret het maakt je jaren jonger. Ik moet zeggen je moet er wat voor over hebben maar het resultaat mocht er zijn.
En zo zat ik keurig om even over 1 in de relaxmodus te wachten, want dan zouden ze me halen. Nu weet ik niet hoe dat bij jullie zit, maar als je tijd afspreekt is het toch de bedoeling dat je ook om die tijd daar bent???
Ik keurig gewacht en gewacht tot ik om kwart voor twee maar eens een appje de lucht ingooide en vroeg of ik het misschien verkeerd had begrepen. Maar daar kwamen ze al aan. Relaxed lopend en met brede smile. Bij binnenkomst vroeg of ik mij misschien vergist had in de tijd. Volmondig knikten ze ja. Hmmmm ik laat het hierbij maar in de mail die ik had gekregen staat toch echt wat anders.
In de auto van Marianne vertrokken we. Ik had alvast Marianne haar reservesleutel van HAAR auto bij me gestoken want vorige week was Marianne met haar moeder boodschappen aan het doen in Hoogezand, en per ongeluk en vooral per ongeluk, hadden ze allebei de deur dichtgegooid en och de sleutel zat er nog in. Precies en wie bel je dan in zulke noodgevallen Swieber. Dus ik de reservesleutel gehaald en broem broem als een sneltrein in mijn bolide naar Hoogezand
Er bij vermelden dat het echt noodweer was. Aangekomen zie ik daar in elkaar gedoken mien vriendin op het fietsenrek zitten.
Ik uit de auto en zeg waarom wacht je niet binnen. Nou let op mensen. Ze was bang dat iemand een raampje in zou slaan en haar tas en auto mee zou nemen. Dussssss op een enorm drukke parkeerplaats met een komen en gaan van tig mensen. Ik heb haar maar eens over haar bol geaaid en gezegd dat de seniorenmomentjes toenemen.
Ik werd meegenomen naar Assen waar we de auto parkeerden in de garage bij de Kolk. Ik dacht ojee een bioscoopje pakken, daar valt gien bij in slaap. Maar ik hield me wijselijk stil. Bij het uitstappen van de auto eerst gecheckt of die sleutel eruit was. En daarna met de lift naar boven. Nou ben ik niet zo'n held met Marianne in de lift want ze wil nog wel eens op knopjes drukken, maar gelukkig hadden we vandaag onze Special Agent Monique bij ons die alles onder controle had.
We gingen naar Fellini's voor een High Tea. In heerlijke stoelen nestelden we ons en genoten van het samenzijn en lachten om de dingen in het leven, die we beleven. Op een gegeven ogenblik moest ik naar het toilet en bij terugkomst zag ik een mooie man staan waar ik wel een beschuitje mee zou willen eten. En of ik nou zo onder de indruk was weet ik niet maar mijn voet bleef haken en daar ging Gien recht in de armen van deze adonis. Mijn hartslag versnelde en niet alleen die van mij. Marianne en Monique schrokken dat ik bijna op mijn plaat ging maar ik vond het in dit geval niet zo erg.
Ons etagere was bijna leeg en de dames hadden nog wel zin in scone, althans Monique die lustte er nog wel eentje, uhhh eentje. Marianne ging vragen en na een aantal minuten werd er een enorme schaal gebracht met 16 scones. 16 Scones clothed cream en jam. Ik dacht dat ik er in bleef. Monique liep redelijk rood aan en dacht oeps. Aangezien ik altijd wel iets meemaak met een uitje stond ik er niet van te kijken. Of ze zijn opgegaan laat ik in het midden.
Het werd tijd om op huis aan te gaan. We moesten eerst nog de parkeergarage weer uit. En wie er achter het stuur weten jullie inmiddels als je goed hebt gelezen. En nou is die parkeergarage best groot hoor daar niet van, MAAAAAR om er nou de weg kwijt te raken. Ik liet het eerst een tijdje gebeuren tot ik er klaar mee was en riep dat we naar rechts moesten. De bestuurster bedacht zich niet en gooide het stuur met een enorme kracht om en op werkelijk een haar na ramden we net niet de pilaar die er stond. Pfffffff het blijft een prachtmens maar mijn hart heeft af en toe er van te lijden.
Ik zeg tegen haar nu rustig naar huis, Monique had de grootste lol achterin en dacht wat een stel is dat. Na nog geen 100 meter zie ik voor ons een man in zijn scootmobiel op de weg rustig zijn gang te gaan. Ik zeg nog tegen Marianne kijk uit voor die man, ze zegt welke man laat hem doorrijden en geeft nog net geen lel op de toeter, De man keek verschrikt achterom en gooide het hele gaspedaal los en scheurde zo hard hij kon vooruit.
Nu zegt Marianne natuurlijk dat dit onzin is maar geloof mij er is niets onzinnigs aan dit verhaal.
Ik zit nu met hele rode konen zo ontzettend na te genieten van deze middag. Genietend van de lachende momenten, maar ook van de mooie ideen die we hebben besproken om nog te gaan doen, van de zin van ons leven, en vooral van het gewoon er zijn.
Zoals gebruikelijk sluit ik af met een tekst
Topdag en fantastisch dat jullie dat samen weer hebben beleefd. Kanjers. xxx Theo
BeantwoordenVerwijderen