En dan zegt ze in het vliegtuig tegen mijn buurman, "of wil je er ook even op"?

Tien over drie, klop klop op mijn slaapkamerraam. Marianne mooi op tijd. Kom binnen heb je er zin in Mar.? Haar koffer wilde niet zo goed dicht, maar ben er even op gaan zitten en het lukte.

In de auto en op naar Bremen maar wat een mist, kleine inschattingsfout erg snel konden we niet rijden en Theo concentreerde zich op nog geen 100 meter zicht.
gelukkig zouden wij over een aantal uren in een zonovergoten Benidorm zitten of toch niet??

Op het vliegveld door de douane wat bij mij altijd een hoop lawaai geeft door de poortjes, maar jawel dit keer was ik het niet en moest Marianne haar koffer openen. De douane beambte vroeg netjes aan Marianne dat er nog een spray in haar koffer moest zitten, Neuh hoor zei ze vol overtuiging geen spray alles in het zakje toch??

Maar de douane beambte ging niet akkoord en de koffer moest leeg. Ik dacht nog Marianne alstublieft die man stond zo met zijn blauwe handschoentjes te wapperen straks moet je mee het hokje in om flesjes in bepaalde lichaamsdelen te zoeken.
En ach kijk wat kwam daar nou uit het zijvakje van de koffer jawel een zak vol deo, mousse voor het haar en nog iets vloeibaars. Tja half zeven s'morgens en het begin was er.

In het vliegtuig ons plekje gezocht en ik kreeg een leuke buurman naast mij. Op reis dames vroeg hij? Ik vertelde dat we heerlijk naar Benidorm gingen. Ik had een grote zak snoep bij me en gaf Marianne eentje. Nou vindt ik het wel zo netjes om mijn buurman ook eentje te geven, maar de beste man had zulke vieze zwarte handen dat ik eerst mijn hoofd brak hoe ik nou zonder zijn handen in mijn zak snoep hem toch iets te geven.

Ik pakte er een verpakt snoepje uit en gaf het hem.
Was wel benieuwd hoe hij aan die vieze handen kwam. Kun  je natuurlijk niet zomaar vragen en vroeg daarom subtiel wat hij ging doen in Spanje. Hij vertelde dat ze een autobedrijf hadden en ze een huis in Spanje hadden en hij even drie daagjes naar zijn vrouw ging die daar was. Ik begreep direct de vieze handen.

Op een gegeven ogenblik wilde ik wat lezen maar zag het niet zo goed en kreeg ik de leesbril van mijn buurman.

Marianne maakte een foto en vroeg aan buurman, "of wil je er even op"? De buurman keek vol verbazing en jullie snappen dat wij zowat in onze broek deden van het lachen. Hoe verzin je het, Of wil je er even op?

De reis vloog voorbij en alles liep op rolletjes totdat jawel totdat de Piloot een melding deed dat we in Alicante vanwege de mist niet konden landen. Dat we eerst een 25 minuten in de lucht zouden blijven en als we dan nog niet konden landen we terug zouden vliegen naar Valencia, daar zouden we met bussen jawel dik 2 uur naar Alicante gebracht worden. Niet prettig vooral omdat het kraakhelder was onder ons en we het niet vertrouwden. Toen ook nog de piloot ( een apart geval) uit de cockpit kwam en naar het toilet ging dachten we, dit is een grapje zeker.

Gelukkig kwam het na drie kwartier vertraging goed en landen we op Alicante. Daar stonden pap en Tilly op ons te wachten. Ik was snipverkouden en de tranen liepen mij van geluk en verkoudheid over de wangen.
Onder weg verhalen en lachen, het weer was echt heel mistig en we dachten jawel daar gaan onze dagen zon. In Benidorm aangekomen lekker koffie gedronken en toen kwam het.

Marianne, pap en Til stonden met z,n drietjes voor me. Marianne begon te vertellen dat ze eens iets voor mij wilde doen en daar lang over na had gedacht met Lillian en Monique. En dat uiteindelijk ze iets voor mij hadden gemaakt. Ik kreeg een cadeau en maakte het open. Als ik dit schrijf lopen de tranen alweer over mijn wangen. Ik kreeg een fotoboek met van vele mensen die heel diep in mijn hart zitten een persoonlijk verhaal over mij.

Gedichten, anekdotes, foto's het ontroerde mij zo, dat ik een huildag heb gehad ik kon het niet handelen.
Een cadeau wat ik enorm koester en had al wel tig keer heb doorgekeken en gelezen.

Na een vermoeiende dag, gingen we niet al te laat op bed. We sliepen met z'n tweetjes in een twee persoonsbed, nou ja voor Spanjaarden dan waarschijnlijk want ik zou meer zeggen anderhalf persoons.

Al snel viel ik in slaap en nog veel sneller werd ik weer wakker. Mijn vriendin voelde zich waarschijnlijk erg op haar gemak en dacht ik neem de ruimte, het dekbed en geef Gien ook nog even een kaakslag, BAM. Ze snurkte rustig verder en ik had het geluid op moeten nemen wat ze nadien doet wupppppppppppppppppp zoiets geloof ik.

Ik maakte dat ik het bed uitkwam en bracht de eerste nacht op de bank door. S'ochtends komt ze binnen met een big smile en zegt goh was je wakker geworden vannacht??
Het weer was totaal omgeslagen en we konden direct gaan genieten op het strand, nou en of we genoten hebben. Zal jullie wat anekdotes vertellen van de dagen.

Op het strand verkopen jongens illegaal Sangria dat ze bij hun auto maken. Dat doen ze op grote bladen en gaan het strand op. Al gauw stonden er een aantal politie auto's die de jongens gingen zoeken op het strand. Marianne en ik die ons ooit als detectives hebben gebombardeerd konden niet laten om met dit onderzoek mee te doen.
We speurden het strand af en ik riep ik zie ze nergens meer.

 Plots steekt Marianne haar been uit en daar viel een jongen met een blad vol glazen over haar voeten. Ze heeft er een blauw been aan overgehouden.

De politie kreeg de gevallen jongen ook in het oog en haalde hem op. Toen gebeurde het, de politie vroeg hun geld, stopten het in hun zak en staken een sigaret op.

Marianne was ontzet en zei, de politie is totaal corrupt hier. We hebben uren genoten van politie in auto uit auto jongens opsporen en van strand halen.
Wat we echter niet in de gaten hadden was dat de zon gewoon doorbrandde en wij nog net geen gebakken kreeften waren toen we uit de zon gingen.

Op een gegeven ogenblik gingen Marianne en ik aan de wandel op de boulevard. Dat is genieten want er worden veel vrijgezelle feesten gevierd. In het feestgedruis voelen Marianne en ik ons altijd thuis. Maar zodra er zoveel drank wordt gedronken dat er kleren worden uitgetrokken gaat ons dat net even te ver en denk ik dat ik daar iets aan moet doen. Twee engelse jongens vielen op het strand en trokken hun kleren uit wilden gaan zwemmen in hun blootje.

Wij hadden nog wel wat kleren aan en een van de jongens rende naar de zee. Ik keek naar het hoopje kleren en kon een ondeugdactie niet onderdrukken. Ik pakte onder toezicht van aantal honderd engelse mafketels de kleren bijeen en gooide ze achter een prullenbak. Toen de jongen uit de zee kwam waren er geen kleren meer en liep hij hard rondjes over het strand met zijn l..... in zijn hand letterlijk en figuurlijk. Wat hebben wij en al die anderen gelachen.

 Met onze camera elk moment van de dag in de aanslag kun je vele zaken goed vastleggen. Op een gegeven ogenblik zien wij een man met zwart kroeshaar,

dacht nog even dat het David van Divorce was zichzelf lanceren en met een plof op zijn gezicht in het zand terecht komen.

 Een hoop gekreun en gesteun probeerde hij overeind te komen, hij had een pakje in zijn hand en ik dacht direct aan een zelfmoordactie. Welke halve zool zal anders zichzelf zo lanceren op het strand. Ik legde direct vast op foto wat ik zag. Het bleek echter geen zelfmoordactie maar gewoon iemand die zoveel drank had gedronken dat hij dacht dat hij kon vliegen.

Marianne vertrekt deze zomer naar Spanje voor een vakantie, we dachten gaan met z'n vieren even de plaats opzoeken en kijken waar ze gaat verblijven.
Tilly onze reisleidster, of met lange IJ vertelde dat we dan ook even langs de Russische kerk zouden gaan.

Bij russen denk ik altijd aan de Maffia en ik opperde nog of we misschien dat met ons beter niet konden doen. Maar nee het bejaarde spul wilde ons dit laten zien. Oke verantwoording voor jullie riepen wij nog van de achterbank. De zon brandde en bij de ik moet zeggen schitterende kerk in de bergen stapten we uit. Veel trappen maar ja ik ben zo fit als een hoentje en kan best wat trappen lopen. Mijn blik werd plotseling getrokken naar een grote zwarte limousine die daar bij de kerkingang stond. Ik zeg tegen Marianne zie je nou wel foute boel, dit gaat volledig fout. Twee mannen in zwarte pakken kwamen de kerk uit met kogelvrije vesten aan en achter hun liep of jullie het willen geloven of niet uit de deur kwam de maffiabaas Aleksandr Matoesov .

 Ik had net vorige week gelezen dat hij in Thailand was ontsnapt aan een arrestatieteam. Zo snel als wij konden doken Marianne en ik achter de bosjes,

 mijn vader niet zo snel meer ter been verstopte zich ook.

We hopen dat ze hem niet hebben gezien anders is zijn leven niet meer veilig. Tilly bedankt voor je rondleiding maar voor Marianne en mij geen Russische kerken meer pffff.

Na deze enerverende ervaring begon het ook nog eens te onweren en regenen niet een beetje nee met bakken uit de lucht. Onze chauffeur Edo bracht ons naar een Roemeens restaurant en wij konden voor de deur uitstappen. Hij moest echter de auto parkeren en kwam als een verzopen kat het restaurant binnen, in korte broek,

Tilly deed een grote zonnebril op en stak een sigaret op en hoopte dat ze met dat stelletje ongeregeld niet herkent werd.

Wij zeiden Tilly maak je niet druk, we betalen gewoon net als de rest, al zien we er misschien niet zo uit.

Al onze belevenissen bleven niet onbekend in Benidorm. Al gauw werden Marianne en ik benaderd door de crew van een filmset. Er werd een film opgenomen van een bende motorrijders en ze wilden graag dat Marianne en ik 1 scene meededen. Dat was natuurlijk niet tegen dovemans oren gezegd en zo trokken wij de laatste morgen richting de set.

We werden daar in een motortenue gehesen en wilden dat wij als meiden,

 

een motor gingen stelen.

 Ik heb nog nooit op een motor gezeten, en zal jullie de details besparen, maar naar 60 x dezelfde scene te hebben gemaakt, besloot de crew dat we beter als toeschouwers konden kijken. Jammer vonden wij het wel, maar ach dan houden we t maar bij het schrijven van een blog.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan met vertellen, maar ik stop want de gewone dingen gaan weer zijn gang. Als ik 80 wordt en daar ga ik vanuit, ga ik met Marianne genieten in Benidorm, we hebben al enigszins een idee hoe we er dan uit gaan zien.

Maak me nu klaar voor een bezoek aan mijn dokter in het ziekenhuis. De buik wil niet genezen en gaan even horen hoe ze dat gaan oplossen. Deze week  hebben we weer geleerd dat je moet leven en alles intens moet beleven. Ik teer weer een tijd op deze week. Ik sluit af met een gedicht die aan mij werd geschreven door Erwin. Wat mij enorm raakt.

Lieve Giena

Tobbend met de gezondheid
Het lichaam wederom lijdt
met de beste wilskracht
De volgende tegenslag wacht
steeds een stapje achteruit
De ziekte schreeuwt luid
"het Leven is Hard"

Maar lieve Giena
Je geest die gezond lijkt
Het lichaam vooruit prijkt
Met de volgende wilskracht
Het geluk je weer toelacht
De toekomst buit je uit
Jij schreeuwt daarom luid
"Mijn leven is Hart"