Zoals op de opname dag in het ziekenhuis. Er komt dan een verpleegster je inschrijven en doet een check. Temperatuur, bloeddruk en gewicht. Om dat laatste gaat het nu. Ik had mij het volgende bedacht, als ik nou een beetje zou liegen over mijn gewicht, was iedereen tevreden. Dus toen de verpleegkundige mij vroeg wat weeg je Giena, gooide ik er gewoon 5 kilo bovenop.
Ik dacht als het niet allemaal meezit, zullen ze me niet zo gauw op vieze bijvoeding zetten. Ik had een klein iets over het hoofd gezien. Dat het ook goed tegen kon zitten. Dus toen men vond dat ik na 3 weken wel erg mager werd, moest ik op de weegschaal. Oeps dacht ik, nu heb ik een probleem. WANT ik zou nog 5 kilo lichter zijn dan in werkelijkheid. Ik heb met rode konen de verpleegster geroepen, (die als ze dit leest wel weer in een deuk zou liggen). Heb gezegd dat ik de 5 kilo heb gelogen, en ze heeft me gered van allerlei vervelende apparaten om bijvoeding te geven. Tja al is de leugen nog zo snel .....
Op een gegeven ogenblik schop ik mijzelf natuurlijk weer uit mijn ziekenhuisbed en moet dan weer lopen, nu gaat dat niet zonder slag of stoot en zoek dan altijd wat mensen waarmee ik dan een wedstrijd ga doen wie het eerste met de rollator aan het einde van de gang is.
Natuurlijk mag dit overdag niet en gebeurt dit laat op de avond met de verpleegster of verpleger als scheidsrechter. Het ging er om weg kan ik jullie vertellen. Ik eindigde als eerste natuurlijk. De twee vrouwen die meededen waren iets ouder dan mij, 76 en 82, bedankt rieni en sonja.
Dan komt de blijde dag dat ik richting huis kan en moet aansterken. Wat een feestje en bezoeken. Iedereen beleefd van alles en komt mij dat in geuren en kleuren vertellen. Zo ook mijn vriendin natuurlijk. Zo vertelde ze mij dat ze Henk op een morgen naar Groningen moest brengen. Bij het uitstappen van Henk, zegt hij nog even. "Marianne bij de stoplichten direct rechts" . Marianne die altijd goed luistert naar Henk gaat bij de stoplichten direct rechts en raad eens, op de busbaan,
ze kon er natuurlijk nooit weer af, en jawel een tegemoetkomende bus knipperde. Marianne koelbloedig knipperde gewoon terug. Gelukkig is ze er zonder deuken en kleerscheuren vanaf gekomen.
Zo ook mijn buurvrouw Francisca, die kwam aangelopen met emmer. Ze zegt Giena mag ik wel even mijn trui in de centrifuge bij jou doen want die van mij doet niets meer.
Ik zeg natuurlijk kom erin. Wij de trui in de wasmachine op centrifugeren en maar wachten. Na een half uur zegt ze, duurt dit atijd zo lang?? Ik zeg nee nooit. Wacht ik zet m wel even op kort programma en dan bel ik wel als het klaar is. Maar niets kort programma, het zal waar zijn, mijn wasmachinen centrifugeerde ook niet meer. Ik met brakke lichaam de wasmachine openen en kijken of de afvoer verstopt zat.
Dit wil nog wel eens bij mij gebeuren. En dan de meest aparte dingen die ik dan terugvindt. Maar nee hoor ook daarna geen centrifugeren (wat een klotewoord om te typen eigenlijk). Ik Francisca gebeld "Francis mijn wasmachien ook stuk, maar van Marianne mag je bij haar wel even centrifugeren. Zij weer met emmertje over de straat en na een half uurtje telefoon. Giena er rust een vloek op de trui want die van Marianne doet ook niets meer. Hoe was het mogelijk. Francisca meldde dat Erik wel even langskwam om te kijken en dan voor alledrie gelijk wel onderdelen kon bestellen. Maaaaaaaar let op. Er was niets stuk. De trui was het euvel hij was veel te zwaar en de machine kon de slag niet maken. Nou we hebben natuurlijk weer hartelijk gelachen.
En dan dit weekend. Ik ben weer in de kleren en probeer mijn draai weer te vinden. Gisteravond was de plaatselijke playbackshow. Ik vindt dit geweldig maar erbij zijn kan helaas conditioneel nog niet. Moniek en Nick de kinderen van Marianne deden wel mee. Marianne ging natuurlijk wel heen. Ik vertelde haar nog dat ze voorzichtig moest zijn. DIT had ik beter niet kunnen doen. Want om half drie kreeg ik een telefoontje.
Kom jij mij redden??? Ik vroeg "jou redden "??? Waar ben je dan??? Ik ben met de fiets gevallen en weet eigenlijk niet waar ik ben??
Hoezooo alleen niet vertrouwd. Maar goed echte vrienden helpen elkaar. Ik in de kleren en omdat dit niet de eerste keer is. Hebben wij lang geleden al voorzorgsmaatregelen genomen. Marianne heeft namelijk een gps implantaat zodat ik haar waar dan ook kan traceren. Mijn signaal gaf aan dat ze op 500 meter afstand was. Bijgaande foto zegt genoeg. Haar hand was kapot
en broek gescheurd. Ik heb haar veilig thuis gekregen en op bed gebracht. Vanmiddag even op bezoek geweest en ze was weer zo fris als een hoentje.
Ik bedoel maar.
HET IS MAAR GOED DAT IK ER WEER BEN.
Voor vandaag weer mooi geweest, ik zeg welterusten en voor morgen een fijne maandag.
Swieber
HoiHoi Mam, ik verveel me heeeeel erg hier op school. Dion is net ziek naar huis gegaan en jij brengt een controlebezoekje bij je vrienden in het UMCG. Ik zit hier, jou blog te lezen. Ik lees het eigenlijk nooit, weet ook niet waarom. Interessant geschreven mam, hou van je.
BeantwoordenVerwijderen