Help mijn tong zit vast. !!!!!!!!!!

Vanmorgen werd ik wakker en voelde dat het een Blog dag zou worden. Mazzel zat aan mijn oor te trekken om te zeggen dat ik op moest staan.

 Opgestaan en na alle rituelen die ik 's morgens vroeg uitvoer, om half acht naar mijn afspraakje. Ja zo vroeg zal men wel denken, maar werkelijk, ik had met mijn compagnon Bernard afgesproken bij de (voor hun) afvalcontainer en voor mij "gouden materialen" container..

Daar aangekomen allemaal mannen die drukdoende waren met hun werkzaamheden. Volgens hun was ik veul te laat en liet ze maar praten.

Twee containers vol afval hout, het was net of ik de loterij had gewonnen. Ik ging mijn gang en had al gauw wat in het zicht.
Maar laat dat wat ik nou persé wilde hebben, onder in de container liggen. Maar ik moest en zou het hebben. Om mij heen glurend of niemand het zag, ik met mijn brakke lichaam over de rand en boem jawel ik was binnen.

Ik gooide de stukje hout over de rand en was blij als een klein kind. Tot Swieber er weer uit moest. Hoe ging ze dat doen. Nou wat ben ik blij dat ik creatief ben wat hout schuin gezet en met mijn gevoelige achterwerk schuivend naar boven en jawel boem weer aan de andere kant. NIEMAND had het gezien. Ik in de auto en naar huis. Thuis aangekomen gauw mijn mobiele pakken. ( want Marga en Maja zouden appen als we met de honden zouden lopen). Uhhh de mobiele waar was die ?? Overal gezocht in huis en ik kreeg het al lichtelijk warm. Hij zou toch niet per ongeluk in die container zijn achtergebleven???
Ik weer in de auto naar de containers, mijn compagnon was nergens te bekennen (gelukkig maar). Over de rand glurend zag ik mijn mobiel liggen, gadverdarre. En laat jullie verrassen ik hopla weer over de rand, mobiel gepakt en schuivend met mijn nog meer gevoelige achterwerk boem weer over de rand. Oehh pijnlijk.

Jawel de dag had zijn trend gezet.
Thuisgekomen het verhaal eerst aan Theo verteld die dubbel lag van het lachen en schudkoppend dacht ze zal het wel nooit leren. Tijdens het gezellig wandelen met Maja en Marga eerlijk opgebiecht en ja lachen, ze zullen vast gedacht hebben die is werkelijk de weg kwijt.

Al lachend naar het knutselhok waar Marianne en ik vanmorgen door zouden brengen. Het was er nog erg stil en gordijnen zaten nog dicht. Heel zachtjes maar naar achteren gelopen. Marianne heeft het druk met werken en andere verplichtingen dus heb ik haar op haar vrije dag (vandaag) lekker laten uitslapen.

Maar na tien minuten was mien vriendin er al met een lekkere boterham en zoals altijd lachend gezicht. We moesten eerst haar velletjes knippen van de vingers die op dit moment er vreselijk uitzien door haar psoriasis. Bah, vind ik zo erg voor haar.

Nadien smeert ze het hele zootje in met zo'n beetje een hele tube aan zalf en dan komen er witte, jawel, witte katoenen handschoentjes over. Maar ja, Mar wil nog wel eens wat kwijt zijn (net als ik met de sokken) en had maar één handschoen. Waar was die andere. Het leek verdorie wel of we vandaag alles kwijt waren. Eerst maar naar mijn huis, want daar had ik ook eentje zien liggen, alles over de kop maar niets hoor. Mazzel zat ons wel heul schuldig aan te kijken.

Of hij de dader is van de verdwijning zal ik de komende dagen tijdens zijn uitlaat ronde wel ondervinden. Dan maar naar Marianne, ik zeg "ik heb van de week bij de donkere was wel een handschoentje gezien" En jawel uit de droger kwam een donkergrijs handschoentje, maar hij was nog wel heel.

Ik had wel weer zoveel ideeën in mijn hoofd en Marianne riep kom maar op. Ik had glazen potten waar vilt omheen kwam en lint van vilt, zo leuk. Ik had gisteravond al een foto naar Marianne geappt maar dat kan ik beter niet doen, haar ogen zien niet meer zo goed zei ze gisteravond, ze zag alles voor rose aan dusss. Ik denk dat een bril hoognodig tijd wordt.

Maar in het echt vond ze de potten mooi en begon volop te freubelen. Plots kijkt ze mij aan en vraagt nog met haar mond half open, of IK (jawel er moet altijd iemand de schuld krijgen) of IK de 10 seconden lijm al had opengemaakt. ""Ik  hou al niet zo van die lijm omdat ze vorige week bijna met mij naar de spoed moest omdat ze 10 seconden lijm had gebruikt en toen jeuk in haar ogen had en gerust met nog lijm aan haar vingers in haar ogen begon te wrijven. Ze riep "oe oe mijn oog." Ik schrok me lam en kon haar wimpers nog net losknippen. Het is wel zo'n prachtig mens met haar fratsen."". Dus terugkomend op haar vraag, kijk ik haar aan en ze kan niets meer zeggen, ze wijst naar haar tong en die zit vast aan haar gehemelte althans een fractie een rauwe kreet OHHHHH en sorry, maar ik lag helemaal dubbel en had de broek niet meer droog.

Ik zag ons al weer op de Spoed zitten met een vastgeplakte tong aan haar gehemelte.
En zo hadden wij een ontzettend gezellige morgen, waar altijd wel wat gebeurt.

Vanmiddag ben ik nog even wat spullen gaan halen voor het knutselen. Loop ik in de winkel, een grote Malle Pietje winkel en ben daar aan het snuisteren.

Zie ik hamsterkooien staan met zo'n molentje erin. Ik denk die molentjes kan ik wel weer voor iets gebruiken en wil zo'n molentje uit dat hokje halen. Maar op het moment dat ik mijn hand in dat hokje steek valt het deurtje naar beneden en klikt mijn hand vast en valt er een stuk kippengaas naar beneden welke ik met mijn andere hand nog wil tegenhouden.

 Pffff komt mijn vest vast te zitten aan de haakjes van dat gaas en daar sta ik dus compleet klem. Het ergste is krijg ik de slappe lach en plas zo'n beetje in mijn broek. Ik bedoel hoe verzin je het. Aan de kassa was het druk en was er verder niemand te bekennen. Nou was er wel een oplossing, maar een hele lachwekkende. Uiteindelijk deze maar wel gekozen en ik ben jawel (met mijn gehaakte vest en stuk gaas en in de andere hand die klem zat in die kooi) naar de kassa gegaan waar nog maar twee mannen stonden. Op het moment dat ik er aan kwam lopen keken ze mij aan en ik lag werkelijk krom. De mannen hadden het ook niet meer. De ene had geen tanden meer in zijn mond en de andere klapperde met zijn kunstgebit.

Ze hadden geweldige opmerkingen voor mij, die ik hier maar niet vermeld. Uiteindelijk hebben ze mij uit mijn toch wel benarde positie gered en ben ik met rode konen de winkel uitgegaan. Wel met weer een tas vol knutselzaken. Of ik ooit weer in die winkel kom, nou misschien, maar dan wel incognito.

Nu zit ik aan tafel te grinniken. Twas weer een pracht dag die ik ook wel nodig had na een intensieve week. Nog vijf weken naar de Fair toe. En dan nog drie weken voor de grote operatie. Time flies en ik geniet van de goede momenten.