EN TOEN WAS ER EEN KLIKGELUID


In de zon zoals iedereen hoop ik. Afgelopen drie dagen met Maud opgepast in het zuiden des lands. Mijn vriendin wilde graag twee dagen naar Frankrijk om te kijken hoe haar dochter daar zou presteren op Haras de Jardy Cross met de paarden.

Natuurlijk komen wij oppassen zeiden Maud en ik,  zo gezegd zo gedaan maaaaaarrrrrr  het ging niet zonder een belevenis.

Dit gebeurde er. Zaterdagmorgen bracht ik Maud naar de viswinkel waar ze zaterdags werkt. Ze had de stallen gedaan, paarden in de wei gezet en de honden gevoerd. De kleine hond Guus (een langharige teckel) Charlie een Sint Bernard en James de Ridgeback. Ik kom er zo weer aan riep ik nog tegen ze. Guus mocht echter met me mee in de auto.

Theo heeft net een nieuwe auto en om nou een ruwharige teckel, een Sint Bernard en een Rhodesian Ridgeback mee te nemen gaat mij zelfs te ver.

 

De achterblijvers  kijken me wat verbaasd aan en dachten natuurlijk wat is dat voor raar mens. 

Ik had afgesproken met mijn oude kamergenoot Paul , 27 jaar geleden woonde ik in Oisterwijk op kamers. We hebben veel beleefd met elkaar en ontzettend veel plezier gehad. De zon scheen heerlijk en we hebben zitten kletsen bij Meneer van Eijk een prachtige locatie in de bossen. En het was net of ik er gisteren nog had gezeten. Thee, koffie en zelfgemaakt appeltaart. Mijn dag kan niet meer stuk dacht ik nog.

Ik vertelde dat we s'avonds bij onze vrienden in hun restaurant BARABAS te Poppel gingen eten.  Ik had wat borden gemaakt en bij bloemist van Seijen een mooi bloemstuk laten maken. Die safe in de auto stond (mmmmm dacht ik ook nog hahaha ).

Op mijn terugweg naar het huis van Els (Els woon in the midlle of nowhere) zong ik voluit in de auto met Guus Meeuwis mee. " T' dondert en het bliksem en het regent meters bier, het worden dus pompen of verzuipen", nou tien minuten later zong ik niet zo hard meer hahahaha.

Bij de toegangspoort schetst mijn verbazing dat er aan de binnenkant van de poort een kleine pony mij brutaal aan staat te kijken. Die pony was er net toch echt niet.

Ik denk snotverdorie daar begint het al. Ik uit de auto, eerst dat beestje maar op stal. Liefdevol aangsproken halstertouw om en naar de stal begeleid.

Totaal niet eens met de opsluitng hinnikte hij woest naar me. Maar ik had hem in de stal. Trots trots. 

Nu loop ik terug naar de auto en wil weer instappen  en hoor klik. Ik denk klik ?????Porbeer de deur open te doen maar niets, ik kijk in de auto en zie daar de parmantige snoet van Guus de teckel, die met zijn kleine pootje op de deurvergrendeling midden in het consol is gaan staan. Echt waar. En daar stond Frau Bruinsma, alles in de auto en ik buiten de auto. Tja en wat doe je dan???? Precies de slappe lach krijgen, ik heb al een breuk maar ik lachte me er nog eentje bij. Ik kwam niet meer bij.  Hoe was dit mogelijk.

Ik tikte op het raam en vermaande de klein Guus om nog een keertje op het midden consol te gaan staan. Maar Guus dacht krijg maar een sik en ging mooi op de grond liggen.  Het was volop zonnig en plots dacht ik, die hond moet er wel weer uit. Sleutels zaten in contact, sleutels huis in de auto, mobiel in de auto. Nou Knap werk Gien dacht ik.

Ik moest toch hulp gaan halen. Ik terug de toegangspoort uit en lopend naar de buren (nou ja buren tig hondermeters verderop).  Daar was iemand een paard aan het longeren en ik zwaaide naar de man. Die moet gedacht hebben die vrouw is zo uit de lucht naar beneden gevallen.

Ik stelde me netjes voor en vertelde mijn verhaal. De man stelde zich voor als Dennis en moest lachen maar durfde het echter niet zo goed.

Ik vroeg of ik even zijn telefoon mocht lenen om mijn man te bellen. Ik vertelde hem dat ik Theo nu nog mijn man kon noemen maar waarschijnlijk na dit telefoon gesprek niet meer.

Dion nam de telefoon op en ik zei "Dion geef pap even er is iets ergs gebeurd".  Dion hoorde ik door de tuin schreeuwen "pap, hier mam aan de telefoon er is iets ergs". 

Theo riep: "nou ik ben weer benieuwd"  (bij het schrijven lig ik alweer dubbel).

Het verhaal deed ik en ja daar werd mijn man natuurlijk niet blij van.  Hij zag al een verscheurde bekleding voor zich denk ik.

Theo bleef (althans dat probeerde hij)vriendelijk en zei :  ik ga wel bellen met de Skoda assistent om te kijken en anders moet ik maar de reservesleutel komen brengen (240km). 

Ik met de aardige meneer Dennis overlegd dat ik terug zou gaan en als Theo zou bellen hij met de auto wel zou komen.  Ik teruglopend lachen in mijzelf. Ik dacht direct eindelijk weer een blog om te schrijven.

Bij de auto aangekomen lag Guus prins heerlijk op de passagier stoel te slapen. Achterin stond mijn bloemstuk in de volle zon en de bloemen hingen triest slap naar beneden . Tuurlijk kon er ook nog wel bij.  Er was ondertussen anderhalf uur verstreken.

Ik dacht ik waag nog een laatste poging.  Ik tikte op het raam en smeekte de kleine Guus om naar de bestuurderskant te gaan. Hij keek me zo verschrikkelijk lief aan en het kopje schuin.  Er kwam beweging in zijn body en stapte met twee voorpootjes op het midden consol. Ik zei kom maar kom maar. (als iemand me had gezien dachten ze die is rijp voor het gekkenhuis).

En toen gebeurde het. Guus ging zitten op het midden consol en ik hoorde klik. Ik trok de deur open graaide de sleutels eruit en pakte mijn mobiel. Volgens mij riep ik steeds yes yes yes.

Ik belde direct Theo. Ik zei hij is open hij is open. Theo had net een man aan de lijn om een reddingsactie op touw te zetten. De man aan de andere kant van zijn lijn had nog nooit zoiets beleefd (NEE IK GELUKKIG OOK NIET PFFF). 

Ik heb Guus in huis gedaan, een lekker vers bak water gegeven met een koekje en zei Guus bedankt bedankt.

Ik was kapot van het scenario. Ben naar de viswinkel gereden, en daar mijn verhaal gedaan, we hebben zo gelachen.  En het mooiste van het hele verhaal is dat die kleine pony altijd losloopt en helemaal niet in de stal hoefde. Dus alles was niet eens nodig geweest.

We hebben heerlijke dagen gehad en er weer een mooi avontuur aan over gehouden.  Fijne avond allemaal. Ik ga bijkomen van het avontuur en hoop gauw weer een blog te schrijven

Wintertime 11 december 2016

Yes we did it. 11 december Special Wintertime Landgoed Lemferdinge

Vandaag weer genieten op Landgoed Lemferdinge.

In 2013 zag het er zo uit: Foto's 2013 Winterfair

Het programma voor 2016 ziet er zo uit:

 

Voorbereidingen in volle gang:

 Kom gezellig langs

Een brief aan jullie allemaal.

Na de 50 buikoperaties te zijn gepasseerd, en een leven vol verrijking, klim ik in de pen.  In de pen om eens een brief te schrijven aan al mijn Facebook vrienden waarvan ik er 95% persoonlijk ken. Een brief hoeft geen tig A4tjes te bevatten om inhoudelijk goed te zijn. Ik probeer het bij een halve te houden. 
Ik schrijf de brief op onze Blog, omdat er genoeg mensen zijn die niet verplicht een brief van mij hoeven te lezen, en op deze manier hun eigen keuze daarin bepalen. Eigen keuzes, daar bestaat je leven grotendeels uit. Soms worden er keuzes voor je gemaakt. Nou kun je daar enorm tegen vechten maar in het geval van ziekte, soms beter omarmen en ervan maken wat ervan te maken valt. 


Elke morgen als ik wakker wordt, dan denk ik Hoera het is vandaag. Misschien denkt men nu, er zullen toch wel dagen zijn waarvan je dat niet hebt. Ik geloof in alle oprechtheid dat ik die niet heb. Of het nu stormt, regent, ijzelt, sneeuwt, zonnig, warm is, mbt tot het weer of mbt mijn gezondheid. Ik zie elke dag als een uitdaging, want wie weet hoelang hij of zij hier rond mag lopen? Niemand niet, wanneer je gezond of ziek bent. Als je ziek bent is alleen het risico en besef groter dat je weet dat de kans van korter rondlopen hier groter is.  Ik zeg voor zover mogelijk Pakken die Kans.
Ik ben niet gelovig, Geloof zit in je hart is mijn motto.  Het is zo makkelijk, wees vriendelijk, oprecht, sociaal en probeer naast jezelf blij te maken de ander blij te maken. Met soms een glimlach, een arm om iemand heen, of een goede grap vertellend. Want als je van jezelf een prettig persoon maakt zal je omgeving zich daar ook prettig bij voelen.


Ik zie mensen denken, Makkelijk kletsen Bruinsma. Ja misschien wel. Maar door wat je meemaakt zie je misschien ook zaken in een ander perspectief. Als je 24 uur per dag in bepaalde periodes op jezelf wordt teruggeworpen dan realiseer je je hoe een brein van binnen werkt.  Het besef is dan wel heel duidelijk dat een mens heel weinig nodig heeft. Ik praat niet over eerste levensbehoeften, maar over materialistische zaken.  Daarnaast is er ook het besef dat je heel veel vrienden en contacten kunt hebben maar dat je van binnen soms heel eenzaam kunt zijn. De meeste mensen zullen dit beamen, want wie kent niet het gevoel, dat hoeveel troost, liefde en steun je ook krijgt, je uiteindelijk zelf het moet doen om bergen te trotseren en te moeten roeien met de riemen die je hebt om de smaak van geluk te blijven proeven.




Geluk is een woord met grote inhoud, want als je kunt zeggen ik ben gelukkig dan zal je merken dat je verder weinig nodig hebt en tegenslagen beter kunt handelen. Ik ben zo'n mens.
Deze week schreef ik in een app het volgende,
Ik bezit gelukkig het karakter dat ik intens gelukkig ben en een dankbaar mens. Ondanks tegenslagen. Ik kan lachen om de kleinste gekkigheid. Genieten  van de natuur. Liefde geven met heel mijn hart. En daarnaast omringd door geweldige mensen. Meer heeft een mens niet nodig. En als je maar een keer leeft en je doet het goed dan is een keer ook genoeg.




En daarmee sluit ik af. Ik ga niet schrijven wat ik de afgelopen week mee heb gemaakt en wat ik heb doorstaan, want niemand zal daar iets mee kunnen, maar misschien wel met het geschrevene hierboven, realiserend dat je een vlinder bent die teer en kwetsbaar is.




Liefs Giena

En dan zegt ze in het vliegtuig tegen mijn buurman, "of wil je er ook even op"?

Tien over drie, klop klop op mijn slaapkamerraam. Marianne mooi op tijd. Kom binnen heb je er zin in Mar.? Haar koffer wilde niet zo goed dicht, maar ben er even op gaan zitten en het lukte.

In de auto en op naar Bremen maar wat een mist, kleine inschattingsfout erg snel konden we niet rijden en Theo concentreerde zich op nog geen 100 meter zicht.
gelukkig zouden wij over een aantal uren in een zonovergoten Benidorm zitten of toch niet??

Op het vliegveld door de douane wat bij mij altijd een hoop lawaai geeft door de poortjes, maar jawel dit keer was ik het niet en moest Marianne haar koffer openen. De douane beambte vroeg netjes aan Marianne dat er nog een spray in haar koffer moest zitten, Neuh hoor zei ze vol overtuiging geen spray alles in het zakje toch??

Maar de douane beambte ging niet akkoord en de koffer moest leeg. Ik dacht nog Marianne alstublieft die man stond zo met zijn blauwe handschoentjes te wapperen straks moet je mee het hokje in om flesjes in bepaalde lichaamsdelen te zoeken.
En ach kijk wat kwam daar nou uit het zijvakje van de koffer jawel een zak vol deo, mousse voor het haar en nog iets vloeibaars. Tja half zeven s'morgens en het begin was er.

In het vliegtuig ons plekje gezocht en ik kreeg een leuke buurman naast mij. Op reis dames vroeg hij? Ik vertelde dat we heerlijk naar Benidorm gingen. Ik had een grote zak snoep bij me en gaf Marianne eentje. Nou vindt ik het wel zo netjes om mijn buurman ook eentje te geven, maar de beste man had zulke vieze zwarte handen dat ik eerst mijn hoofd brak hoe ik nou zonder zijn handen in mijn zak snoep hem toch iets te geven.

Ik pakte er een verpakt snoepje uit en gaf het hem.
Was wel benieuwd hoe hij aan die vieze handen kwam. Kun  je natuurlijk niet zomaar vragen en vroeg daarom subtiel wat hij ging doen in Spanje. Hij vertelde dat ze een autobedrijf hadden en ze een huis in Spanje hadden en hij even drie daagjes naar zijn vrouw ging die daar was. Ik begreep direct de vieze handen.

Op een gegeven ogenblik wilde ik wat lezen maar zag het niet zo goed en kreeg ik de leesbril van mijn buurman.

Marianne maakte een foto en vroeg aan buurman, "of wil je er even op"? De buurman keek vol verbazing en jullie snappen dat wij zowat in onze broek deden van het lachen. Hoe verzin je het, Of wil je er even op?

De reis vloog voorbij en alles liep op rolletjes totdat jawel totdat de Piloot een melding deed dat we in Alicante vanwege de mist niet konden landen. Dat we eerst een 25 minuten in de lucht zouden blijven en als we dan nog niet konden landen we terug zouden vliegen naar Valencia, daar zouden we met bussen jawel dik 2 uur naar Alicante gebracht worden. Niet prettig vooral omdat het kraakhelder was onder ons en we het niet vertrouwden. Toen ook nog de piloot ( een apart geval) uit de cockpit kwam en naar het toilet ging dachten we, dit is een grapje zeker.

Gelukkig kwam het na drie kwartier vertraging goed en landen we op Alicante. Daar stonden pap en Tilly op ons te wachten. Ik was snipverkouden en de tranen liepen mij van geluk en verkoudheid over de wangen.
Onder weg verhalen en lachen, het weer was echt heel mistig en we dachten jawel daar gaan onze dagen zon. In Benidorm aangekomen lekker koffie gedronken en toen kwam het.

Marianne, pap en Til stonden met z,n drietjes voor me. Marianne begon te vertellen dat ze eens iets voor mij wilde doen en daar lang over na had gedacht met Lillian en Monique. En dat uiteindelijk ze iets voor mij hadden gemaakt. Ik kreeg een cadeau en maakte het open. Als ik dit schrijf lopen de tranen alweer over mijn wangen. Ik kreeg een fotoboek met van vele mensen die heel diep in mijn hart zitten een persoonlijk verhaal over mij.

Gedichten, anekdotes, foto's het ontroerde mij zo, dat ik een huildag heb gehad ik kon het niet handelen.
Een cadeau wat ik enorm koester en had al wel tig keer heb doorgekeken en gelezen.

Na een vermoeiende dag, gingen we niet al te laat op bed. We sliepen met z'n tweetjes in een twee persoonsbed, nou ja voor Spanjaarden dan waarschijnlijk want ik zou meer zeggen anderhalf persoons.

Al snel viel ik in slaap en nog veel sneller werd ik weer wakker. Mijn vriendin voelde zich waarschijnlijk erg op haar gemak en dacht ik neem de ruimte, het dekbed en geef Gien ook nog even een kaakslag, BAM. Ze snurkte rustig verder en ik had het geluid op moeten nemen wat ze nadien doet wupppppppppppppppppp zoiets geloof ik.

Ik maakte dat ik het bed uitkwam en bracht de eerste nacht op de bank door. S'ochtends komt ze binnen met een big smile en zegt goh was je wakker geworden vannacht??
Het weer was totaal omgeslagen en we konden direct gaan genieten op het strand, nou en of we genoten hebben. Zal jullie wat anekdotes vertellen van de dagen.

Op het strand verkopen jongens illegaal Sangria dat ze bij hun auto maken. Dat doen ze op grote bladen en gaan het strand op. Al gauw stonden er een aantal politie auto's die de jongens gingen zoeken op het strand. Marianne en ik die ons ooit als detectives hebben gebombardeerd konden niet laten om met dit onderzoek mee te doen.
We speurden het strand af en ik riep ik zie ze nergens meer.

 Plots steekt Marianne haar been uit en daar viel een jongen met een blad vol glazen over haar voeten. Ze heeft er een blauw been aan overgehouden.

De politie kreeg de gevallen jongen ook in het oog en haalde hem op. Toen gebeurde het, de politie vroeg hun geld, stopten het in hun zak en staken een sigaret op.

Marianne was ontzet en zei, de politie is totaal corrupt hier. We hebben uren genoten van politie in auto uit auto jongens opsporen en van strand halen.
Wat we echter niet in de gaten hadden was dat de zon gewoon doorbrandde en wij nog net geen gebakken kreeften waren toen we uit de zon gingen.

Op een gegeven ogenblik gingen Marianne en ik aan de wandel op de boulevard. Dat is genieten want er worden veel vrijgezelle feesten gevierd. In het feestgedruis voelen Marianne en ik ons altijd thuis. Maar zodra er zoveel drank wordt gedronken dat er kleren worden uitgetrokken gaat ons dat net even te ver en denk ik dat ik daar iets aan moet doen. Twee engelse jongens vielen op het strand en trokken hun kleren uit wilden gaan zwemmen in hun blootje.

Wij hadden nog wel wat kleren aan en een van de jongens rende naar de zee. Ik keek naar het hoopje kleren en kon een ondeugdactie niet onderdrukken. Ik pakte onder toezicht van aantal honderd engelse mafketels de kleren bijeen en gooide ze achter een prullenbak. Toen de jongen uit de zee kwam waren er geen kleren meer en liep hij hard rondjes over het strand met zijn l..... in zijn hand letterlijk en figuurlijk. Wat hebben wij en al die anderen gelachen.

 Met onze camera elk moment van de dag in de aanslag kun je vele zaken goed vastleggen. Op een gegeven ogenblik zien wij een man met zwart kroeshaar,

dacht nog even dat het David van Divorce was zichzelf lanceren en met een plof op zijn gezicht in het zand terecht komen.

 Een hoop gekreun en gesteun probeerde hij overeind te komen, hij had een pakje in zijn hand en ik dacht direct aan een zelfmoordactie. Welke halve zool zal anders zichzelf zo lanceren op het strand. Ik legde direct vast op foto wat ik zag. Het bleek echter geen zelfmoordactie maar gewoon iemand die zoveel drank had gedronken dat hij dacht dat hij kon vliegen.

Marianne vertrekt deze zomer naar Spanje voor een vakantie, we dachten gaan met z'n vieren even de plaats opzoeken en kijken waar ze gaat verblijven.
Tilly onze reisleidster, of met lange IJ vertelde dat we dan ook even langs de Russische kerk zouden gaan.

Bij russen denk ik altijd aan de Maffia en ik opperde nog of we misschien dat met ons beter niet konden doen. Maar nee het bejaarde spul wilde ons dit laten zien. Oke verantwoording voor jullie riepen wij nog van de achterbank. De zon brandde en bij de ik moet zeggen schitterende kerk in de bergen stapten we uit. Veel trappen maar ja ik ben zo fit als een hoentje en kan best wat trappen lopen. Mijn blik werd plotseling getrokken naar een grote zwarte limousine die daar bij de kerkingang stond. Ik zeg tegen Marianne zie je nou wel foute boel, dit gaat volledig fout. Twee mannen in zwarte pakken kwamen de kerk uit met kogelvrije vesten aan en achter hun liep of jullie het willen geloven of niet uit de deur kwam de maffiabaas Aleksandr Matoesov .

 Ik had net vorige week gelezen dat hij in Thailand was ontsnapt aan een arrestatieteam. Zo snel als wij konden doken Marianne en ik achter de bosjes,

 mijn vader niet zo snel meer ter been verstopte zich ook.

We hopen dat ze hem niet hebben gezien anders is zijn leven niet meer veilig. Tilly bedankt voor je rondleiding maar voor Marianne en mij geen Russische kerken meer pffff.

Na deze enerverende ervaring begon het ook nog eens te onweren en regenen niet een beetje nee met bakken uit de lucht. Onze chauffeur Edo bracht ons naar een Roemeens restaurant en wij konden voor de deur uitstappen. Hij moest echter de auto parkeren en kwam als een verzopen kat het restaurant binnen, in korte broek,

Tilly deed een grote zonnebril op en stak een sigaret op en hoopte dat ze met dat stelletje ongeregeld niet herkent werd.

Wij zeiden Tilly maak je niet druk, we betalen gewoon net als de rest, al zien we er misschien niet zo uit.

Al onze belevenissen bleven niet onbekend in Benidorm. Al gauw werden Marianne en ik benaderd door de crew van een filmset. Er werd een film opgenomen van een bende motorrijders en ze wilden graag dat Marianne en ik 1 scene meededen. Dat was natuurlijk niet tegen dovemans oren gezegd en zo trokken wij de laatste morgen richting de set.

We werden daar in een motortenue gehesen en wilden dat wij als meiden,

 

een motor gingen stelen.

 Ik heb nog nooit op een motor gezeten, en zal jullie de details besparen, maar naar 60 x dezelfde scene te hebben gemaakt, besloot de crew dat we beter als toeschouwers konden kijken. Jammer vonden wij het wel, maar ach dan houden we t maar bij het schrijven van een blog.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan met vertellen, maar ik stop want de gewone dingen gaan weer zijn gang. Als ik 80 wordt en daar ga ik vanuit, ga ik met Marianne genieten in Benidorm, we hebben al enigszins een idee hoe we er dan uit gaan zien.

Maak me nu klaar voor een bezoek aan mijn dokter in het ziekenhuis. De buik wil niet genezen en gaan even horen hoe ze dat gaan oplossen. Deze week  hebben we weer geleerd dat je moet leven en alles intens moet beleven. Ik teer weer een tijd op deze week. Ik sluit af met een gedicht die aan mij werd geschreven door Erwin. Wat mij enorm raakt.

Lieve Giena

Tobbend met de gezondheid
Het lichaam wederom lijdt
met de beste wilskracht
De volgende tegenslag wacht
steeds een stapje achteruit
De ziekte schreeuwt luid
"het Leven is Hard"

Maar lieve Giena
Je geest die gezond lijkt
Het lichaam vooruit prijkt
Met de volgende wilskracht
Het geluk je weer toelacht
De toekomst buit je uit
Jij schreeuwt daarom luid
"Mijn leven is Hart"