EN TOEN WAS ER EEN KLIKGELUID


In de zon zoals iedereen hoop ik. Afgelopen drie dagen met Maud opgepast in het zuiden des lands. Mijn vriendin wilde graag twee dagen naar Frankrijk om te kijken hoe haar dochter daar zou presteren op Haras de Jardy Cross met de paarden.

Natuurlijk komen wij oppassen zeiden Maud en ik,  zo gezegd zo gedaan maaaaaarrrrrr  het ging niet zonder een belevenis.

Dit gebeurde er. Zaterdagmorgen bracht ik Maud naar de viswinkel waar ze zaterdags werkt. Ze had de stallen gedaan, paarden in de wei gezet en de honden gevoerd. De kleine hond Guus (een langharige teckel) Charlie een Sint Bernard en James de Ridgeback. Ik kom er zo weer aan riep ik nog tegen ze. Guus mocht echter met me mee in de auto.

Theo heeft net een nieuwe auto en om nou een ruwharige teckel, een Sint Bernard en een Rhodesian Ridgeback mee te nemen gaat mij zelfs te ver.

 

De achterblijvers  kijken me wat verbaasd aan en dachten natuurlijk wat is dat voor raar mens. 

Ik had afgesproken met mijn oude kamergenoot Paul , 27 jaar geleden woonde ik in Oisterwijk op kamers. We hebben veel beleefd met elkaar en ontzettend veel plezier gehad. De zon scheen heerlijk en we hebben zitten kletsen bij Meneer van Eijk een prachtige locatie in de bossen. En het was net of ik er gisteren nog had gezeten. Thee, koffie en zelfgemaakt appeltaart. Mijn dag kan niet meer stuk dacht ik nog.

Ik vertelde dat we s'avonds bij onze vrienden in hun restaurant BARABAS te Poppel gingen eten.  Ik had wat borden gemaakt en bij bloemist van Seijen een mooi bloemstuk laten maken. Die safe in de auto stond (mmmmm dacht ik ook nog hahaha ).

Op mijn terugweg naar het huis van Els (Els woon in the midlle of nowhere) zong ik voluit in de auto met Guus Meeuwis mee. " T' dondert en het bliksem en het regent meters bier, het worden dus pompen of verzuipen", nou tien minuten later zong ik niet zo hard meer hahahaha.

Bij de toegangspoort schetst mijn verbazing dat er aan de binnenkant van de poort een kleine pony mij brutaal aan staat te kijken. Die pony was er net toch echt niet.

Ik denk snotverdorie daar begint het al. Ik uit de auto, eerst dat beestje maar op stal. Liefdevol aangsproken halstertouw om en naar de stal begeleid.

Totaal niet eens met de opsluitng hinnikte hij woest naar me. Maar ik had hem in de stal. Trots trots. 

Nu loop ik terug naar de auto en wil weer instappen  en hoor klik. Ik denk klik ?????Porbeer de deur open te doen maar niets, ik kijk in de auto en zie daar de parmantige snoet van Guus de teckel, die met zijn kleine pootje op de deurvergrendeling midden in het consol is gaan staan. Echt waar. En daar stond Frau Bruinsma, alles in de auto en ik buiten de auto. Tja en wat doe je dan???? Precies de slappe lach krijgen, ik heb al een breuk maar ik lachte me er nog eentje bij. Ik kwam niet meer bij.  Hoe was dit mogelijk.

Ik tikte op het raam en vermaande de klein Guus om nog een keertje op het midden consol te gaan staan. Maar Guus dacht krijg maar een sik en ging mooi op de grond liggen.  Het was volop zonnig en plots dacht ik, die hond moet er wel weer uit. Sleutels zaten in contact, sleutels huis in de auto, mobiel in de auto. Nou Knap werk Gien dacht ik.

Ik moest toch hulp gaan halen. Ik terug de toegangspoort uit en lopend naar de buren (nou ja buren tig hondermeters verderop).  Daar was iemand een paard aan het longeren en ik zwaaide naar de man. Die moet gedacht hebben die vrouw is zo uit de lucht naar beneden gevallen.

Ik stelde me netjes voor en vertelde mijn verhaal. De man stelde zich voor als Dennis en moest lachen maar durfde het echter niet zo goed.

Ik vroeg of ik even zijn telefoon mocht lenen om mijn man te bellen. Ik vertelde hem dat ik Theo nu nog mijn man kon noemen maar waarschijnlijk na dit telefoon gesprek niet meer.

Dion nam de telefoon op en ik zei "Dion geef pap even er is iets ergs gebeurd".  Dion hoorde ik door de tuin schreeuwen "pap, hier mam aan de telefoon er is iets ergs". 

Theo riep: "nou ik ben weer benieuwd"  (bij het schrijven lig ik alweer dubbel).

Het verhaal deed ik en ja daar werd mijn man natuurlijk niet blij van.  Hij zag al een verscheurde bekleding voor zich denk ik.

Theo bleef (althans dat probeerde hij)vriendelijk en zei :  ik ga wel bellen met de Skoda assistent om te kijken en anders moet ik maar de reservesleutel komen brengen (240km). 

Ik met de aardige meneer Dennis overlegd dat ik terug zou gaan en als Theo zou bellen hij met de auto wel zou komen.  Ik teruglopend lachen in mijzelf. Ik dacht direct eindelijk weer een blog om te schrijven.

Bij de auto aangekomen lag Guus prins heerlijk op de passagier stoel te slapen. Achterin stond mijn bloemstuk in de volle zon en de bloemen hingen triest slap naar beneden . Tuurlijk kon er ook nog wel bij.  Er was ondertussen anderhalf uur verstreken.

Ik dacht ik waag nog een laatste poging.  Ik tikte op het raam en smeekte de kleine Guus om naar de bestuurderskant te gaan. Hij keek me zo verschrikkelijk lief aan en het kopje schuin.  Er kwam beweging in zijn body en stapte met twee voorpootjes op het midden consol. Ik zei kom maar kom maar. (als iemand me had gezien dachten ze die is rijp voor het gekkenhuis).

En toen gebeurde het. Guus ging zitten op het midden consol en ik hoorde klik. Ik trok de deur open graaide de sleutels eruit en pakte mijn mobiel. Volgens mij riep ik steeds yes yes yes.

Ik belde direct Theo. Ik zei hij is open hij is open. Theo had net een man aan de lijn om een reddingsactie op touw te zetten. De man aan de andere kant van zijn lijn had nog nooit zoiets beleefd (NEE IK GELUKKIG OOK NIET PFFF). 

Ik heb Guus in huis gedaan, een lekker vers bak water gegeven met een koekje en zei Guus bedankt bedankt.

Ik was kapot van het scenario. Ben naar de viswinkel gereden, en daar mijn verhaal gedaan, we hebben zo gelachen.  En het mooiste van het hele verhaal is dat die kleine pony altijd losloopt en helemaal niet in de stal hoefde. Dus alles was niet eens nodig geweest.

We hebben heerlijke dagen gehad en er weer een mooi avontuur aan over gehouden.  Fijne avond allemaal. Ik ga bijkomen van het avontuur en hoop gauw weer een blog te schrijven