HET ZAL JE MAATJE MAAR ZIJN HAHAHAHA

Het zal je maatje maar wezen.

Na het kloten bericht van gisteren, vanmorgen de wandelschoenen aan en met marianne aan de sjouw. Dat heet luchten bij ons. We reden in de auto van marianne naar een plekje waar we nog niet eerder hadden gelopen. Auto geparkeerd midden in het bos. Jeetje wat een mooie gebied.

 De zon hoog aan de hemel. We hebben gepraat. Ja niet over de shit maar over het feit, dat we afgelopen jaar om deze tijd volop bezig waren voor de winterfair. Dat missen we toch wel.

 

Morgen ga ik toch praten met de eigenaren en andere mensen van novo. We gaan kijken of er toch een winterfair plaats kan vinden op lemferding. Kijken of ik op een andere manier toch betrokken kan zijn bij de organisatie en wat ik kan maken. Misschien 100 bloemstukken?... Daarnaast zal ik spullen maken en die worden verkocht door de familie van Polen die op de winterfair in Eext zullen staan, ik bedoel ben ik er toch een beetje bij he.

Al pratende kwamen we bij een open zandduin en moesten even gekke bekken foto,s maken.

Plots kijken we achter ons en staat daar een enorme hond. Nou ben ik niet bang voor honden maar deze was  niet heel vriendelijk. Marianne verschool zich achter mij, en bedankt he.
Iets achter mij stond zo.n boom die al laag bij de grond met takken begint. Ik zeg tegen mar, als jij nou links die boom ingaat dan ik rechts. De hond kwam steeds dichterbij en gromde gevaarlijk.  " Nu"riep ik. We sprintten zover je dat bij ons sprinten kunt noemen haha naar de boom. Goh ik wist niet dat we allebei snel in die boom konden klimmen. Ik pieste zowat in mijn broek.

 De hond blafte en sprong maar we zaten hoog en droog. Ik zei, bellen gewoon de politie, moet die ons maar komen redden. Op hetzelfde moment hoorden we een fluitje en de hond reageerde even met een schuine blik maar richtte zich toen weer op ons. In de verte zie ik een man op de fiets dichterbij komen. Marianne die nog steeds van de slappe lach geen woord kon uitbrengen piepte en zei zeg dan iets.

Ondertussen als ik dit schrijf lig ik alweer dubbel. Hoe was het mogelijk. Dit was ons eerste uitje sinds heul lang en het was direct weer raak. De man die gearriveerd was riep de hond bij zich, jawel de naam van het agressieve dier was sjakie. Nou sjakie zou van mij een spuitje krijgen, maar de eigenaar zei, dit doet hij niet vaak maar ontkwam mij. Hij deed de hond aan de riem en liet ons in de boom gewoon achter de kl........k
Marian ik vervolgde ons pad door de bossen en Marianne opperde het idee om bij het Golden Tullip in Zeegse wat te drinken, was nog maar 3 kilometer. Bij het in zicht van het hotel snakten Mar en ik naar koffie en  naar iets lekkers. Plots kijkt marianne me aan en giert het uit. Tuuuuuuurlijk de muts had haar portomonee in de auto laten liggen,hoe krijgt ze het voor elkaar.

Nou er restte ons niets anders dan terug te lopen naar uhum de auto. Oja waar stond die ook al weer. Ik zal zeggen om haf tien liepen we het bos in en om kwart na elf vonden we de auto terug. Ik had er op een gegeven ogenblik geen kracht meer voor.

Deze wandeling had 1 groot voordeel ik had een prachtig stuk schors gevonden, met hoofdletters had, dat verhaal lees je zo verderop.
In de auto naar Zuidlaren en bij de Olle Grieze op het terras, eind oktober en gewoon op het terras, rustig kletsen. een cadootje was het.  Nou dacht het niet de mannen van Alescon hadden het met z,n drieen voorzien op het blad voor het terras. Een hels kabaal met de bladblazers..

Niemand zei er iets van, Swieber is maar opgestaan en vriendelijk gezegd dat we hier voor onze rust kwamen. Ze vertrokken al lachend.
Heerlijk broodje gehad.

Marianne moest nog paar boodschapjes doen en we gingen de Albert Heijn binnen.
Met een doos vol kwamen we de winkel uit. Achterklep open en jawel hier komt die, pats boem gewoon boven op mijn prachtige grote stuk schors en ze lag weer in een deuk.

Tjonge tjonge, tis me een mooi portret en wat hou ik van haar. Op onze terugweg gevraagd of ze goed op de weg wilde letten en niets meer uit wilde halen, nou dat had ik beter niet kunnen zeggen. Bij het uitstappen thuis gaat ze nog lekker even in de luie stoel zitten genieten, ik zeg nog zo Mar er zit een wesp bij je oog niet SLAAN. Maar nee gewoon niet luisteren pats, maar ja die wesp dacht prik, sorry Mar maar ik lig alweer dubbel. Dikoog noem ik haar nu.

Bij thuiskomst stond mij nog een verrassing te wachten een megaboeket van Peter en Frank van Lemferdinge, dank jullie wel toppers.

Ik kijk terug op een geweldige dag. Gisteren al jullie berichtjes op Facebook en appjes, het medeleven steunt ons enorm, ik ben geen mens dat nu als een patient ga zitten kniezen. Niemand weet in zijn of haar leven hoe het loopt. Het feit is alleen dat als je ziek bent je weet dat het risico van een  korter leven daar is, maar onthoud goed Swieber wordt tachtig jaar dat geef ik je op een briefje. Marianne vriendin bedankt voor deze dag, lang geleden dat ik geschreven heb. Maar ik begin er weer mee het is veel te leuk

Ik sluit af met Supergirls don't cry van Raemonn