Knoopsgaten te groot dussss

Goedemorgen, na een geweldige avond. Om kwart voor zeven gisteravond in optocht naar Groningen, ik was natuurlijk benieuwd hoe het zou zijn. Mijzelf volgestopt met wat lichaamsverhogende kwaliteits tabletjes.

De tocht begon lekker in Groningen, ver lopen en wat trappen ...een goede warming up. We volgen de  Leader van de entreekaarten Marianne. Bij de controle zegt Marianne we zijn met achtien mensen. Een hele rustige vent kijkt Marianne aan en wil net beginnen met de kaartjes, toen er op dat moment een klein bitchie vrouwke bijkwam en zegt "kaartjes per persoon en een beetje opschieten je houdt de boel op". Nou dat begon lekker.

 Nadat de meute door de hekken was, moest er een potmaster gevonden worden. MMMMMMMM dat ad nogal wat voeten in de aarde maar uiteindelijk werd Theo de Penningmeester. Ik dacht dat wordt lachen.

Plots was daar een bekend gezicht, en weer een.. en zo ging het de avond nog wel even door. Een omhelzing hier en een omhelzing daar. Een knuffel, knipoog. Ik genoot ervan.
Bij het binnengaan van de tent was het al erg vol en zochten we een plekje waar we uitzicht hadden jawel.... uitzich,t want verder heb ik geen artiest gezien alleen gehoord. Die Van Velzen moet je op een trap zetten die zie je helemaal niet. Maar wel dijk van een stem. De penningmeester deed goed zijn werk en het bier vloeide rijkelijk, letterlijk en figuurlijk.

Ik heb nogal veel verstand van muziek, want by Di-rect maakte ik de opmerking dat die Van Velzen goed bezig was. Maja en Marianne lagen in een deuk. Jannie van Essen en ik waren nou niet direct fan van deze muziek maar we hoopten op beter.

Na anderhalf uur werd het echt gezellig en kwamen de mannen ook wat meer los en Marianne haar blouse ook. Marianne had een mooie blouse aan moet gezegd worden maar warm, zeer warm. Eronder had ze een wit hempje. Maja en ik zeggen trek nou gewoon die blouse uit en ga in je hemd staan, ik bedoel ik sta zo vaak in mijn hemd. Wat hadden we een lol met z'n drietjes

 Maar nee, ze ging naar de toiletten. O ja, een traumatische ervaring kwam naar boven toen ik ze zag de dixies van Concert at Sea stonden er weer en we moesten er ook nog 0.50 cent voor betalen, ik bedoel maar zo goor en dan ook nog betalen. Ik moest wel plassen en mijn tenalady raakte al aardig vol dus geen keuze.

Maja en Marianne waren al klaar en Marianne had haar hemd uitgedaan en in de wc gegooid, nieuw hempje prachtig voor het bejaardentehuis zo plomp de dixie in.

 Het was een grote vergissing want het feest barstte los en de lichaamsbeweging ook. Marianne en haar boopies dansten mee en de knoopsgaten ook. Bij elk nummer barste de knopen los

en stond ze bijna in haar BH. We hadden de grootste lol maar de mannen voor haar ook. Iemand was duidelijk op haar gevallen en kon niet van haar afblijven.

Gelukkig was Henk in de buurt zodat het niet uit de hand liep hahahaha.

Theo had het reuze naar zijn zin en vloog van de ene hoek van de tent naar de andere. Ondertussen haalde hij de drankjes en dat deed hij prima. Moet gezegd worden. Tja en dan wordt het niveau toch wat lager en losser en voor je het weet pakt er iemand je onder bij de benen en kwakt je over de schouder.
Het werd even stil en hier en daarschrok men en dacht ooooooo daar gaat Gientje. Gelukkig stonden Henk Lammerts en Johanna al paraat om mij op te rapen maar het ging goed. Thanks beiden.
Ben geloof ik wel nog weer wat lichaamsdelen verloren gisteren. Wat een feest.

 De mannen dansten en zongen net zo hard als ons en Theo vloog met Henk Schwankhaus door de tent. Theo zegt tegen Henk "Komop Henk naar het podium gaan we. Waarop Henk zegt "Ja Theo maar er is helemaal geen band meer". Gelukkig beiden nog broodnuchter hahaha.

Marianne leerde Harm Bonder wat danspasjes bij, ging heel goed.

Gezienus vroeg maar steeds "He Gien wil je nou niet nog voor een keer helemaal vooraan aanstaan bij het podium". Want zei hij "ik breng je er persoonlijk heen". Om twaalf uur kon ik niet meer en ging naar Theo toe, die net diep verontwaardigd terugkwam omdat er geen muntjes meer verkocht werden.

Ik meldde dat ik naar huis moest, meteen nuchter vragend of het wel goed ging, zei ik "het gaat oke maar lampje uit". We zwaaiden naar de geweldige mensen die met ons mee waren en verlieten de tent. Buiten kwam de regen met bakken uit de lucht, maar ik keek recht omhoog en liet de regen over mijn gezicht stromen. Samen met mijn tranen veel tranen maar van geluk, mega geluk. Met Theo en de mensen die mee waren is dit een herrinnering die we koesteren. Nu totaal brak zittend in mijn joggingbroek met een smile van oor tot oor zeggen Theo en ik tegen elkaar "Volgend jaar weer" en wat de toekomst brengt weet niemand maar wij gaan ervoor. Fijne dag allemaal.

Gien