Op kop in Sloot ??????

Maar weer eens een Blog. Belevenissen genoeg, mooie, maar ook hele verdrietige. Als eerste even stilstaan bij het overlijden van lieve Rika Trip. Wat een gevecht heeft ze geleverd wat een pijn geleden en mocht het niet winnen van die kl.....ziekte. We hebben een afscheid van haar gehad wat mij nog lang bij zal blijven. Rust zacht Lieve Rika. Be en alle kinderen sterkte voor de komende periode. We denken aan jullie en hopen dat er voor jullie ook weer een zon mag gaan schijnen.

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""''''
Over mij gezondheid gaan we het ook niet hebben want dan wordt het een triest verhaal en daar heb ik, en vooral jullie, geen zin in. Nee vandaag schrijf ik een Blog over de leuke dingen. We beginnen met het klussen voor de Wintermarkt. We zijn weer volop bezig en hebben al weer de nodige spullen uit het land gesprokkeld. Uit Den Haag gisteren acht paar friese doorlopers ontvangen. Heule grote en kleintjes. Dan denk je wat voor personen hebben hier op geschaatst. Nou jullie snappen zeker wel dat de mooiste kerels voorbij kwamen en de meest ugly ones. Gelukkig kun je op de friese doorlopers geen zweetvoeten krijgen, anders waren ze waarschijnlijk in de container beland.

We hebben ons blokhutje weer mooi op stee en er is ook al weer geverfd. Hoe het kan weet ik niet, maar het verf zit altijd overal behalve op de goede plekken. Onze sneeuwpop van hout is goed gelukt en zal een broer of zus erbij krijgen.

Vrijdagmorgen heb ik bij Maja de behangklus gedaan. Om half negen was ik er, en stond Maja al klaar met een lekker kopje thee. Wat heb je allemaal nodig Gien, vroeg ze. Ik zeg een handbezempje, schaar en theedoek. Nou de twee laatste zaken waren geen probleem, maar dat handbezempje leverde nogal wat problemen op. Want ja, als er seniorenmomenten om de hoek komen kijken?? Ze liep naar de schuur en kwam zeker drie maal terug om te vragen wat ze nou eigenlijk nog moest halen.

Geeft niet Maja, uiteindelijk kwam het goed en het behang zat er zo in. Isa vond het prachtig en kwam mij gistermiddag een prachtig bos bloemen brengen. Veel te gek maar ontzettend lief.

Na Isa haar bezoek maar eens even mentaal voorbereiden op de puzzelrit of ook wel de sterrit genoemd.
We gingen met z'n viertjes Maja, Marianne, Monique W en Gientje. We gingen in de Peugeot 107.  Maja stapte in en Marianne deed de stoel achteruit. Foutje de benen van Maja * en die zijn best lang * zaten onder de stoel en daar gingen de scheenbenen, bedankt Marianne.

De trend was gezet. Volgende station was; Monique ophalen. Aanbellen en... niemand deed open. Ik achterom en rond het huis. (wat niet zomaar een rondje is) Terug bij de auto was Monique er al die kwam van de andere kant.

Sorry zei ze ik wist niet dat het al zo laat was. Ik had me nog willen omkleden. Marianne begon direct te snuifen en zei, ik dacht het al.

Jawel en toen moesten we nog starten.
Op naar de start. Maja vond dat het net was alsof ze in een onderzeer zat en door dat kleine raampje niets kon zien.

Marianne vond dat ze weinig beenruimte had.

Monique vond het warm.

En ik hield mijn mond maar wijselijk dicht.

Bij de start eerst de boel maar even op stelten zetten. De aanwezigen verteld dat ik meedeed en dat ze ons moesten laten winnen. Iedereen riep "natuuuuurlijk Gien." Pfff, en dan hè, dan begin je en gaat iedereen voor zijn eigen. Net alsof je leven ervan afhangt. Nou dat hangen kwam later nog.

We begrepen alle vragen zo goed, dat we als een trein gingen, bochtje links, afslag rechts, bovenop de rem, achteruit om te keren en jaaaaa daar ging het bijna mis. Maja riep " een sloot een sloot." Ik voelde de auto hangen en met z'n vieren naar voren gehangen, beetje gas gegeven en gelukkig terug op het gras met vier wielen. Ik zeg nog zo tegen Maja, jij hebt het steeds over de onderzeer.

Geen paniek we vervolgden de route, althans, dat dachten we. Ik mocht van Monique absoluut niet harder van 30km per uur rijden anders zouden we veel te vroeg aankomen en dan kreeg je strafpunten. Ik luister altijd goed naar anderen dus hield mij aan de snellheid, liet alles wat links van mij lag liggen en luisterde vol aandacht naar de vragen die werden gesteld. Noem een woord van 12 letters zonder klinker. Zandweggetje.. Een rekensom, een vraag over een kabel tussen twee masten, een vraag over een waterlelie in de vijver. Ik bedoel maar, als je me nou iets vraagt over behang, hout, schilderen maar nee hoor dat kwam niet im Frage.

Marianne moest bij elk bordje dat we tegenkwamen uit de onderzeer, en dat ging met groot gemak. De stoel lag er ook bijna uit, en Maja haar scheenbenen waren bont en blauw.
Het einde van de route kwam in zicht, maar het donker worden ook. Nu was dat voor ons geen probleem we hadden een grote schijnwerper meegenomen en konden zo de vragen nog wel lezen.

Wat hadden we een goed gevoel over deze puzzelrit. Na de finish onze lijst ingevuld en even langs huis om te plassen. Daarna terug voor de uitslag. De uitzetter van de tocht, ging de vragen met ons doornemen, nou ik wil er het niet over hebben en Monique mocht hem van mij niet aanvliegen. En wat de tijd betreft ik had wel harder kunnen rijden want we krijgen 62 strafpunten omdat we veel te laat binnen waren. Tjonge, Jonge wat een avontuur en dat allemaal voor de lol. Of we een prijs hadden ?????? Wat dachten jullie zelf. Ik heb eerst maar een glaasje gedronken.

 

Of we plezier hebben gehad, daar kan ik volmondig jazeker op antwoorden. Dit zijn toch wel de genietmomenten. Dus Maja, Marianne en Monique superbedankt voor dit leuke uitje. Ik zeg volgend jaar weer. Vannacht volop gedroomd over sloten, afgronden, enge koeien, etc etc. Nu vroeg op bed, ik wordt ouder.

Knoopsgaten te groot dussss

Goedemorgen, na een geweldige avond. Om kwart voor zeven gisteravond in optocht naar Groningen, ik was natuurlijk benieuwd hoe het zou zijn. Mijzelf volgestopt met wat lichaamsverhogende kwaliteits tabletjes.

De tocht begon lekker in Groningen, ver lopen en wat trappen ...een goede warming up. We volgen de  Leader van de entreekaarten Marianne. Bij de controle zegt Marianne we zijn met achtien mensen. Een hele rustige vent kijkt Marianne aan en wil net beginnen met de kaartjes, toen er op dat moment een klein bitchie vrouwke bijkwam en zegt "kaartjes per persoon en een beetje opschieten je houdt de boel op". Nou dat begon lekker.

 Nadat de meute door de hekken was, moest er een potmaster gevonden worden. MMMMMMMM dat ad nogal wat voeten in de aarde maar uiteindelijk werd Theo de Penningmeester. Ik dacht dat wordt lachen.

Plots was daar een bekend gezicht, en weer een.. en zo ging het de avond nog wel even door. Een omhelzing hier en een omhelzing daar. Een knuffel, knipoog. Ik genoot ervan.
Bij het binnengaan van de tent was het al erg vol en zochten we een plekje waar we uitzicht hadden jawel.... uitzich,t want verder heb ik geen artiest gezien alleen gehoord. Die Van Velzen moet je op een trap zetten die zie je helemaal niet. Maar wel dijk van een stem. De penningmeester deed goed zijn werk en het bier vloeide rijkelijk, letterlijk en figuurlijk.

Ik heb nogal veel verstand van muziek, want by Di-rect maakte ik de opmerking dat die Van Velzen goed bezig was. Maja en Marianne lagen in een deuk. Jannie van Essen en ik waren nou niet direct fan van deze muziek maar we hoopten op beter.

Na anderhalf uur werd het echt gezellig en kwamen de mannen ook wat meer los en Marianne haar blouse ook. Marianne had een mooie blouse aan moet gezegd worden maar warm, zeer warm. Eronder had ze een wit hempje. Maja en ik zeggen trek nou gewoon die blouse uit en ga in je hemd staan, ik bedoel ik sta zo vaak in mijn hemd. Wat hadden we een lol met z'n drietjes

 Maar nee, ze ging naar de toiletten. O ja, een traumatische ervaring kwam naar boven toen ik ze zag de dixies van Concert at Sea stonden er weer en we moesten er ook nog 0.50 cent voor betalen, ik bedoel maar zo goor en dan ook nog betalen. Ik moest wel plassen en mijn tenalady raakte al aardig vol dus geen keuze.

Maja en Marianne waren al klaar en Marianne had haar hemd uitgedaan en in de wc gegooid, nieuw hempje prachtig voor het bejaardentehuis zo plomp de dixie in.

 Het was een grote vergissing want het feest barstte los en de lichaamsbeweging ook. Marianne en haar boopies dansten mee en de knoopsgaten ook. Bij elk nummer barste de knopen los

en stond ze bijna in haar BH. We hadden de grootste lol maar de mannen voor haar ook. Iemand was duidelijk op haar gevallen en kon niet van haar afblijven.

Gelukkig was Henk in de buurt zodat het niet uit de hand liep hahahaha.

Theo had het reuze naar zijn zin en vloog van de ene hoek van de tent naar de andere. Ondertussen haalde hij de drankjes en dat deed hij prima. Moet gezegd worden. Tja en dan wordt het niveau toch wat lager en losser en voor je het weet pakt er iemand je onder bij de benen en kwakt je over de schouder.
Het werd even stil en hier en daarschrok men en dacht ooooooo daar gaat Gientje. Gelukkig stonden Henk Lammerts en Johanna al paraat om mij op te rapen maar het ging goed. Thanks beiden.
Ben geloof ik wel nog weer wat lichaamsdelen verloren gisteren. Wat een feest.

 De mannen dansten en zongen net zo hard als ons en Theo vloog met Henk Schwankhaus door de tent. Theo zegt tegen Henk "Komop Henk naar het podium gaan we. Waarop Henk zegt "Ja Theo maar er is helemaal geen band meer". Gelukkig beiden nog broodnuchter hahaha.

Marianne leerde Harm Bonder wat danspasjes bij, ging heel goed.

Gezienus vroeg maar steeds "He Gien wil je nou niet nog voor een keer helemaal vooraan aanstaan bij het podium". Want zei hij "ik breng je er persoonlijk heen". Om twaalf uur kon ik niet meer en ging naar Theo toe, die net diep verontwaardigd terugkwam omdat er geen muntjes meer verkocht werden.

Ik meldde dat ik naar huis moest, meteen nuchter vragend of het wel goed ging, zei ik "het gaat oke maar lampje uit". We zwaaiden naar de geweldige mensen die met ons mee waren en verlieten de tent. Buiten kwam de regen met bakken uit de lucht, maar ik keek recht omhoog en liet de regen over mijn gezicht stromen. Samen met mijn tranen veel tranen maar van geluk, mega geluk. Met Theo en de mensen die mee waren is dit een herrinnering die we koesteren. Nu totaal brak zittend in mijn joggingbroek met een smile van oor tot oor zeggen Theo en ik tegen elkaar "Volgend jaar weer" en wat de toekomst brengt weet niemand maar wij gaan ervoor. Fijne dag allemaal.

Gien